نشست "مبانی وجودی انسان کامل" با حضور آیه الله سید عباس قائم مقامی 25 آذر ماه 98 پس از اقامه نماز جماعت مغرب و عشا به امامت ایشان با استقبال قابل توجه شرکت کنندگان، در انجمن علمی عرفان اسلامی ایران برگزار شد.

ایشان سخنان خویش را اینگونه آغاز نمودند که: مهم ترین پرسش پیرامون انسان، جستجو از تفاوتهای او با سایر موجودات است که در حوزه های مختلف علوم پاسخ متفاوتی به آن داده اند.

🔸در عرفان ، جامعیت و فراگیری وجودی انسان،  وجه تمایز بخش او شمرده می شود و لذا او را " کون جامع" می نامند.

🔸جامعیت، اقسامی دارد و منظور از "جامعیت" در انسان، مجموعه ای است که در آن پیوستگی و ارتباط اجزاء با یکدیگر به گونه ای است که " مجموعه" فراتر از اثر و کارکرد تک تک اجزاء ، دارای اثر و توانِ اختصاصی باشد، و در عین حال نباید با حضور اجزاء در مجموعه، از آنان هویت ستانی شود و کاملا در هویت مجموعه مضمحل شوند.

در ادامه گفتند: چنین پیوستگی و ارتباط میان اجزای یک مجموعه که بمعنای سازگاری تامّ و یگانگی آنها با یکدیگر می باشد معمولا در زبان اهل معرفت《 احدیّت 》 نامیده می شود.

🔸احدیت، عاملی است که مجموعه اسماء را با تمام کثرت و هویت مستقلی که دارند ، در سازگاری و تفاهم کامل با یکدیگر قرار می دهد، به گونه ای که می توانند " با هم " یک  "واحد" را تشکیل دهند. بنابر این منشاء این احدیت ، سرّ وجودی هر فردِ انسان است.

دکتر قائم مقامی  افزودند: جامعیتِ اسمائی ویژگی عامّ و مشترک همه افراد انسان است ولی " احدیت" ، بر آمده ی از فردیت و تفرّد انسان است. 

در واقع وقتی اسماء در نسبت با سرّ وجودی فرد انسان قرار می گیرد ، تعین و عینیّت پیدا می کنند.

🔸《 آدم》در زبان قرآن، انسان فردیت یافته است و آیه خلیفة اللهی را باید با توجه به این نکته تفسیر نمود 

🔸 بنابراین می توان در پاسخ به پرسش نخستین در مورد ویژه گی هویت بخش انسان چنین گفت : ویژگی تمایز بخش انسان از سایر موجودات نه صرفا در جامعیت او بلکه در 

" احدیت" و توانِ او در ایجاد سازگاری و تفاهم بخشی میان همه اجزای هستی و سایر موجودات جهان است