در این ابیات، امام سعادت واقعى را در رها شدن از سیطرۀ عقل مادى گرا، منفعت جویى، خودخواهى و خودبینى فلسفى و رسیدن به مقام خلوص و صفا و پاکى مى دانند. به عقیدۀ ایشان حتّى فرقه ها و باورهاى عرفانى هم اگر به صورت رسمى و خشک و بى روح درآید و ابزار سوء استفادۀ برخى شود، خود از بُتهایى است که باید از آنها اجتناب کرد.
ادامه ...